Bij dit liedje denk ik altijd terug aan een zomerkamp van scouting toen ik een jaar of 13 was. In de ochtend werden we gewekt terwijl de leiding om de tent heen stond en enorm vals bovenstaande tekst ten gehore bracht.

 

Vanmorgen was ik echter al wakker voordat het zonnetje op was. Drie minuten voor de wekker ging stapte ik stilletjes uit bed. Om 06:30 uur parkeerde ik de auto op het parkeerterrein bij de Cartierheide en liep richting de hei. Wat een rust…wat een stilte….wat een kou! En plotseling zie ik een auto in de verte aankomen. Dat kan er maar eentje zijn: de boswachter. Ik kneep ‘m wel even want officieel mag je niet voor zonsopgang het natuurgebied in. Maar de boswachter knikt vriendelijk en reed verder. 

 

Terwijl ik getrakteerd werd op een vogelconcert kwam het zonnetje langzaam boven de bomen uit. Exact op dat moment begonnen de runderen die op de heide grazen enorm hard te loeien. Met de zon ontwaakte meteen de heide en haar bewoners. Wat een mooi moment! Op de terugweg nog even naar het Laarven gelopen en toen weer richting huis. Om half negen stapte ik koud maar voldaan mijn bedje nog even in!

 

Fotograferen van een zonsopgang is een kunst op zich. Een kunst die ik nog niet beheers. Maar toch deel ik hier een aantal resultaten van mijn vroege avontuur van vanmorgen. Wordt vervolgd….